[fr.], kompozycja wykonana z kawałków barwnego szkła zespolonych ołowianymi ramkami, stanowiąca wypełnienie okna; również technika mal. zaliczana do malarstwa monumentalnego; stosowany od wczesnego średniowiecza, popularny w sztuce got., na przeł. XIX i XX w. w sztuce secesji.

motyw dekoracyjny, którego pierwowzorem jest liść lub wić rośliny o tej nazwie, rosnącej na wybrzeżach Morza Śródziemnego. Stosowany z upodobaniem w architekturze gr. Od V w. p.n.e., pojawia się następnie niemal we wszystkich stylach architektury europ., przekształcany zależnie od epoki: in. W stylu bizant., in. w 

rozwinięcie wnętrza architektonicznego w formie przybudówki na planie półkola, sklepionej półkopułą.

profilowane lub ornamentowane obramienie arkady, pokrywające czoło jej łęku.

otwór przesklepiony łękiem wspartym na kolumnach lub filarach. Stosowana w celach dekoracyjnych, arkada niekonstrukcyjna, której otwór jest zamknięty ścianą.

najwyższa część ściany, umieszczona ponad gzymsem wieńczącym budowlę. Stanowi bądź ściankę poddasza, bądź element wolnostojący, zasłaniający dach.

osłona z trwałego materiału (np. drewna, metalu, kamienia) nad tumbą, statuą lub ołtarzem.

przegroda zabezpieczająca krawędź balkonu, tarasu, galerii albo schodów; stosowana też niekiedy dla podzielenia wnętrza. B. Wykonuje się z kamienia, betonu, żelaza, drewna.

typ kościoła o układzie bazylikowym; tworzy założenie na planie prostokąta o nieparzystej liczbie naw, z których główna ma odrębny dwuspadowy dach i własne oświetlenie, pochodzące z okien umieszczonych w ścianach nad dachami niższych naw bocznych.

[wł.], arch.: 1) najniższa, nadziemna część budowli wysunięta lub wsunięta uskokowo w stosunku do górnych partii muru; 2) podstawa rzeźby lub pomnika.