styl architektoniczny dworu polskiego stosowany w XVII i XVIII wieku. Cechuje go monumentalność, dynamika, bogactwo dekoracji i form ornamentalnych oraz hieratyzacja elementów kompozycyjnych.

charakterystyczny dla architektury renesansu półotwarty, długi korytarz okalający przeważnie wewnętrzny dziedziniec na jednej lub kilku kondygnacjach. Krużganek z jednej strony ograniczony jest kolumienkami połączonymi łukami półkolistymi bądź ostrymi i na ogół przykryty sklepieniem lub stropem krzyżowym. Pełnił funkcję komunika [..]

pokrywanie zewnętrznych lub wewnętrznych powierzchni ścian warstwą okładziny wykonanej z licówek (płytek, płyt lub cegieł). Licowanie ma na celu podniesienie walorów estetycznych powierzchni oraz ochrony jej przed wpływem czynników zewnętrznych.

ozdobnie wydzielona z pokoju sypialnego wnęka bez okna, w której stoi łóżko.

element znajdujący się ponad gzymsem koronującym budynek, w postaci balustrady, ścianki czy rzędu sterczyn. Attyka wieńczy budynek, zasłania dach i pełni funkcję zapory przeciwogniowej.

szeroka, wysadzana drzewami ulica znajdująca się nad brzegiem rzeki, jeziora lub morza. Terminem tym określa się również wielkie arterie komunikacyjne jak na przykład bulwary paryskie..

masywna, najniższa nadziemna część kolumny, filara, posągu itd. pełniąca funkcję ozdobną i konstrukcyjną, bądź naśladująca jego formy wyodrębniona podbudowa ściany, również i pilastra.

obrys przekroju budowli. W urbanistyce oznacza maksymalną dozwoloną wysokość obudowy ulic i placów mierzoną od poziomu ziemi do gzymsu wieńczącego.

półkoliste sklepienie nad wnęką w kształcie połowy kopuły, przypominające kształtem otwartą muszlę małży.

styl architektoniczny dworu polskiego stosowany w drugiej połowie XIX wieku. Formalnie nawiązujący do gotyku.