kawałek linki przymocowanej zwykle do dziobu lub rufy, służący do przywiązywania kajaka w czasie postoju. Przydaje się podczas „dni pieszego kajakarza” gdy musimy burłaczyć, czyli ciągnąć kajak brodząc po zbyt płytkiej wodzie.

 – zmiana kierunku rzeki pod kątem 45 – 135 stopni.

osoba lub grupa osób zabezpieczająca trudne lub mogące sprawiać początkującym kajakarzom problemy miejsce na rzece. Podstawowy sprzęt asekuracyjny to kamizelka i rzutka.

 – wydzielone miejsce nad rzeką, kanałem lub jeziorem, służące do składowania i przygotowania drewna do spławu. Pozostałości po dawnych bindugach wykorzystywane są obecnie w wielu miejscach jako pomosty dla kajaków.

 – miejsce w rzece, w którym następuje lokalne przyspieszenie prądu wody, najczęściej wynikające z przewężenia lub obniżenia koryta rzeki, na mieliznach, szypotach i zakrętach rzek.

wypłycenie, po którym można przejść na drugi brzeg rzeki

boczna ściana kajaka, patrząc w stronę dziobu widzimy odpowiednio prawą i lewą burtę.

 (kanu, kanadyjka)- nazwa łódki z otwartym pokładem, którą pływa się przy pomocy pagajów, czyli wioseł z jednym piórem. W kanadyjce klęczy się lub siedzi przodem do kierunku płynięcia.

 – linia oddzielająca bystrze od cofki.

 – prąd rzeki odwrotny do nurtu, powstały w wyniku odbicia mas wody od dna lub zapory. Cofki często są wygodnymi miejscami do wsiadania i wysiadania z kajaka.