Carlson nie jest wyrocznią. Uporządkował pewne sprawy, jest autorytetem, ale czy to znaczy że temat jest całkowicie zamknięty? Gdyby tak było, na Performansie

skoro jest trudno o nim mówić, to skąd wszechobecność tego pojęcia? Jakże łatwo o p. mówić w kontekście kultur dalekowschodnich, jakże trudno o zdanie na jego temat przy zderzeniu z doświadczeniem Bałkan czy II wojny światowej na terenach Europy Środkowej. Czyli tym samym pozostaje to pojęcie abstrakcyjne, nieskonkretyzowane. Zwrot zwrotem, ale sko [..]

Powołuje się Pan na Carlsona, to powinno wystarczyć.

06.02.2014

słówko-wytrych. ,,W spektaklu następuje zderzenie dyskursów…” – pseudonaukowa mowa spłyca dyskusje o człowieku i wsadza go w szufladki. Czy to nie znamienne dla naszych ,,humanistycznych” czasów?

postmoderniści korzystają na ogół z tych samych, ogranych chwytów. Co z tego, że nie wiadomo, kiedy zaczyna się, a kiedy kończy przedstawienie? Wystarczy pójść kilka razy do teatru, by zobaczyć, że jest to zabieg do bólu ograny. Widzowie do takich gierek są wbrew pozorom przyzwyczajeni. Zamiłowanie postmodernistów do tego rodzaju środków wiąże się [..]

podobno sfera, w której odbywa się dziś walka o definicję człowieczeństwa. Podobno w języku dokonuje się patriarchalna dominacja nad kobietami, podobno słowa ranią bardziej niż przemoc fizyczna. Jest głównym przedmiotem zainteresowania teatralnych postmodernistów. Zabawa z językiem doprowadza nas do stwierdzenia: mówimy TAKIM, a nie innym językiem! [..]

typowa postawa cechująca postmodernistów. Poszukiwania twórców z tego kręgu mają na ogół jeden cel: badanie à języka, à dyskursów, itd. Prowadzi to najczęściej do tych samych wniosków: że każdy kształtuje język i jest przez ten język kreowany, że tworzą nas konteksty, itd. Właściwie o tym traktuje przecież każde przedstawienie Szczawińskiej. Jest t [..]

jest nim każdy. No może jeszcze nie każdy, ale Carlson nie przewidział zapewne, że taka np. Ruanda może za parę lat być uznana za rodzaj ,,zbiorowego doświadczenia performatywnego”.

nie ma jej, bo łatwiej operować abstrakcjami niż realnymi odniesieniami. Stary spór o obecności p. w teatrze zaszedł obecnie w ślepy zaułek. Nie ma się co oszukiwać, że aktor potrafi na scenie być całkowicie kimś innym. Jego osobowość zawsze będzie przebijać się na plan pierwszy. Ale to właśnie badanie mechanizmów psychicznych prowadzi ostatecznie [..]