(hebr. masziach

(hebr. „pokój wam”) — tradycyjne pozdrowienie, zazwyczaj skracane do słowa „szalom”. Także początkowe słowa hymnu odmawianego po powrocie z synagogi w piątek wieczorem.

(hebr. „mój Pan”) — „imię Boga”, którym tradycyjnie zastępuje się święty tetragram JHWH. Tetragram jest tym imieniem Boga, którego nie wolno wymawiać. Z czasem również termin Adonaj uznano za święty i zaczęto go zastępować innymi: ha-Bzem

(grec. „deser”) — kawałek macy z wieczerzy pesachowej, który zjada się pod koniec sederu. Symbolizuje pesachowe jagnię, które w starożytności zjadano pod koniec posiłku. Ustalił się zwyczaj chowania afikomanu przed dziećmi, by mogły go odnaleźć i w zamian otrzymać słodycze i prezenty. Czasami afikoman służył za amulet.

(hebr. „stanie”) — główna modlitwa każdego nabożeństwa, znana też pod nazwą szmone esre

(hebr. „święta skrzynia”) — zwana również Arką Przymierza, w synagodze szafa ołtarzowa, w której przechowuje się zwoje Tory, wbudowana zwykle we wschodnią ścianę, wskazującą symbolicznie kierunek Jerozolimy. Szafę tę otwiera się podczas ważniejszych modlitw.

(aram. „żartowniś”) — żydowski żartowniś, zabawiający gości na weselu i innych uroczystościach.

(hebr. „badanie, oględziny”) — termin używa~y w związku z różnego rodzaju kontrolami, np. bdikat chamec

(hebr. „dom sądu”) — religijny trybunał składający się zwykle z trzech sędziów, których jurysdykcji podlegał nadzór koszerności, rozwody, spory cywilne i prozelici. W starożytności w sprawach zagrożonych karą śmierci orzekały większe, 23- lub 71-osobowe sądy, zwane sanchedrynami.