(1.1) wywodząca się od miecza sieczna broń biała o długiej, prostej głowni; | (1.1) {{odmiana-rzeczownik-polski | (1.1) | (1.1)

Duży, długi miecz, obosieczny i dwuręczny, przytraczany do siodła, służący najczęściej tylko do przebijania konającego na polu walki, lub do przebijania zbroi. W Polsce używane do XVII wieku i to głównie przez najcięższą jazdę.

(czes.) wojsk., hist. bardzo d³uga broñ bia³a o prostej sztywnej g³owni i trójk±tnym lub czworok±tnym przekroju, przeznaczona do k³ucia, u¿ywana przez ciê¿k± jazdê od XV do XVIII w.